Angststoornissen

Ieder mens ervaart wel eens angst als reactie op iets wat heel spannend of eng is. Dat is volkomen normaal en ieder mens kan anders reageren op het ervaren van angst. Wanneer spreken we dan van een angststoornis?

Bij angststoornissen is er sprake van overmatige vrees en angst. Vrees is de emotionele reactie op dreiging. Angst is anticiperen op een dreiging in de toekomst. Deze twee statussen zijn met elkaar verbonden. Wanneer er sprake is van een angststoornis uit dit zich vaak in paniekaanvallen als reactie op angst. Paniekaanvallen komen echter niet alleen voor bij angststoornissen, maar ook bij andere psychische stoornissen.

Onder de Angststoornissen vallen de volgende stoornissen (opbouwend van kindertijd tot volwassenheid):

• Separatieangststoornis
• Selectief mutisme
• Specifieke fobie
• Sociale-angststoornis (sociale fobie)
• Paniekstoornis
• Agorafobie
• Gegeneraliseerde-angststoornis
• Angststoornis door een middel/medicatie
• Angststoornis door een somatische aandoening

Angststoornissen onderscheiden zich van elkaar doordat betrokkenen andere objecten of situaties kunnen vrezen en hier (grote) angst voor ontwikkelen. Het kan ervoor zorgen dat betrokkene specifieke situaties gaat vermijden. Er wordt doorgaans gesproken van een angststoornis als de vrees of angst voor een object of situatie buitenproportioneel is of een  langere periode aanhoudt (gemiddeld 6 maanden of een langere periode wordt vaak als richtlijn gehanteerd) en het betrokkene beperkt om normaal te functioneren.

Een angststoornis bij kinderen is soms korter van duur (zoals bijvoorbeeld de separatie-angststoornis of selectief mutisme). Wanneer een kind een separatie-angststoornis kan het bang zijn om gescheiden te worden van de persoon aan wie het kind gehecht is. Deze stoornis kenmerkt zich bij kinderen doordat de angst niet in verhouding is met de ontwikkelingsfase. Het kind is dan voortdurend angstig dat er met de hechtingspersoon iets ergs zal gebeuren wat zou kunnen leiden tot een scheiding of verlies met de hechtingspersoon. Dit uit zich in het hebben van nachtmerries en lichamelijke stress-symptomen. Deze angst symptomen kunnen zich dus ontwikkelen in de kinderjaren, maar kunnen nog tijdens de volwassenheid tot uiting komen. Veel angststoornissen ontstaan gedurende de kindertijd en kunnen voortduren als ze niet tijdig worden behandeld. Vrouwen blijken vaker angststoornissen te hebben dan mannen (ongeveer 2 keer zoveel als mannen).

Wanneer er sprake is van een angststoornis wordt de vrees of angst voor een object of situatie vaak overschat. Het is dan belangrijk dat de professionele hulpverlener vaststelt of deze emotie buitenproportioneel is.